Documenten en Verslagen 2

18 Februari 1945

Vandaag heeft het waterkwartier zijn portie gehad!
Vanmorgen 'n uur of half zes is er 'n vliegende bom neergevallen!
Juist naast Veldhoven,de kruidenierswinkel in de Biezenstraat.De schade is verschrikkelijk.Het gedeelte van de Biezenstraat waar hij is gevallen is totaal verwoest en onbewoonbaar en 'n groot gedeelte van de Waterstraat tot verder dan de manifactuurzaak Vergils.Een soldaat gedood en,nog niet zeker,drie burgers.
Bij ons zit er haast geen ruit meer in en zijn enkele deuren kapot.
Gisteravond hebben we nog over de V1 gesproken."Er zijn tot nu toe geen V-eens in Nijmegen gevallen" zei mijn broer Henry.Ik antwoordde:"Roep maar niet te hard!".
En nou,vanmorgen,werd ik gewekt door een ontzaggelijke slag,gevolgd door het geluid van instortende muren en vallend glas.Dat was werkelijk 'n onbeschrijfelijk geraas.
Mijn hart stond haast stil van de schrik.Ik sprong op.(we waren juist voor de eerste keer weer boven gaan slapen omdat er water in de kelder stond) en was overgooid met stukken glas uit de schuifdeur.Allemaal sprongen ze op in 'n panische schrik..
Ik liep op mijn blote voeten door de kamer de gang in om de kelder in te komen.
Alles was een en al glas en toch had ik helemaal geen glas in mijn voeten.
Alleen mijn zus Tiny was in de kelder blijven slapen,maar de kelderdeur ging niet los.Alle andere deuren waren opengevlogen of versplinterd.
Intussen was Tiny aan het schreeuwen dat ze uit de kelder moest.Dus toen maar gauw de deur geforceerd.En ik,mijn schoenen en jas aangetrokken.kon ik me 'n beetje de toestand realiseren:vliegende bom gevallen,alle ruiten kapot en het voornaamste....dat we allen nog leefden!.Want,schoot het door mijn hoofd,die bom had ook ons kunnen treffen!.Maar we waren natuurlijk allemaal 'n beetje overstuur.
Ik ging daarna buiten de deur kijken en liep zoals veel mannen en kinderen naar de plaats des onheils,struikelend over de dikke laag puin die op de ganse straat lag,'n gruwelijk aanblik.Ook 'n hoop engelse ziekenauto's en gewonden.Het huis waar ik het eerst op keek was dat van mijn engelse vrienden (daar ingekwartierd) uit de garage."Dood!",dacht ik.Dus wat was ik blij toen een van hen ons kwam bezoeken en wat later ook de andere.De familie Zegers (van bakkerij Zegers) en ook nog 'n officier kwamen koffie drinken.De hele Zondag - de kerk was ook zwaar beschadigd - heb ik geholpen thuis de boel weer toonbaar te maken "n Dag die ik nooit zal vergeten!


Met dank aan

Wim Giesbers
Toen 15 jaar.